روش اجرای سیستم نمای خشک در نمای ساختمان به عنوان یکی از سیستم های نوین اجرایی در ساختمان است که باعث تولید و پیدایش مصالح گوناگونی در نمای ساختمان شده است .
قسمت عمده و قابل توجه تاریخ معماری با ساخت نمای با وزن زیاد و سنگین مانند نمای گلی، کاهگلی ، نمای سنگی که توسط رومیان باستان احداث می شد و یا نمای آجری که امروزه بعنوان نمای سنتی شناخته می شود همراه بوده است . از ابتدای پیدایش نماهای ساختمانی سنگین، مسائل مربوط سازه و ظاهر ( نما ) ساختمان را در کنار یکدیگر و به موازات هم حل می کردند. در واقع برطرف کردن مجموعه نیازهای مربوط به آب بندی ،استحکام و محافظت گرمایی ساختمان توسط یک متریال انجام می شد که باتوجه به ظرفیت تحمل بار، محافظت در برابر گرما و رطوبت از طریق ضخیم کردن دیوار انجام می شد.
وضعیت نمای ساختمان و ظاهر ساختمان باتوجه به معماری اقلیمی و منطقه ای هر مکان و همچنین محدودیت های مربوط به آن و منابع موجود در همان منطقه از قبیل مصالح و متریال های موجود و شرایط فرمی و ساختاری که منطقه در اختیار معماری قرار می داد را مشخص می کرد. اولین نمونه های دیوار با تکنیک های مشهور یونان باستان با بیش از یک متر ضخامت از قرن هفتم قبل از میلاد ساخته می شدند و با تنظیم دقیق دهانه دو ستون، بدون استفاده از ملات که به طور کامل با نمای خارجی منطبق می شدند که در نتیجه بخش داخلی دیوار که خلل و فرج کمی داشت با سنگدانه و ملات آهکی پر می شد.
بعد ها با شروع قرن دوم بعد از میلاد رومی ها دیوارهای سنگی را ضمن بکارگیری از ساختار مورد استفاده یونانی ها خلق کردند . اصلی ترین تفاوت میان دو گونه رومی و یونانی ظاهر شدن سیمان پوزولانی ، شن در ترکیب با آهک بود که این مخلوط سیمانی را شکل می داد که پس از ترکیب با آب به شدت غیرقابل نفوذ می شد. با سقوط رومی ها استفاده از سیمان پوزولانی متوقف شد و هیچ نوع دیگری از سیمان مورد استفاده نبود تا این که در قرن 19 سیمان پرتلند ظهور یافت.